Het was tijdens een meerdaagse van Emotioneel Lichaamswerk. We verbleven met een groep van 30 deelnemers en stafleden in het mooie Lieveren. Inmiddels had ik al aardig ervaring opgedaan tijdens de beginners- en gevorderdentraining. Er waren bekenden bij uit de trainingen en ook deelnemers die ik nog nooit gezien had. Met gezonde spanning had ik er zin in. Wetende dat het ook weer bloed, zweet en tranen zou kosten, want niets werd bespaard tijdens de trainingen. Een pittig proces heb ik via Emotioneel Lichaamswerk mogen doorlopen.
Het zal de tweede dag geweest zijn dat de groep gesplitst werd. De vrouwen bleven achter in de kampeerboerderij en de mannen gingen het bos in. Geen idee wat we gingen doen. Onderweg kregen we de opdracht om je eigen tak te zoeken. Nadat iedereen zijn tak had gevonden, gingen we de strijd aan om te kijken wie het verst kon gooien. De competitiestrijd was losgebarsten. Nadat iedereen gegooid had, kregen we de opdracht om nogmaals te gooien, maar dan met de aanmoediging en support van alle andere mannen. Misschien raad je het al, iedereen kon opeens veel verder gooien. Moraal van het verhaal: als we als mannen de krachten bundelen i.p.v. de competitie met elkaar aan te gaan, presteren we "beter". En wat nog veel mooier was, er ontstond plezier en lol, in plaats van serieus de strijd aan te gaan met elkaar. Het werd een leuk spel.
Na nog meer fysieke opdrachten gingen we aan het eind van de middag met elkaar in gesprek. Niet vanuit het hoofd, maar vanuit het hart. Er werd gedeeld, gelachen en gehuild. Tranen mochten stromen en de kwetsbaar van een ieder mocht gezien worden. Wat een broederschap ontstond daar. Voor mijzelf zat er nog een extra dimensie aan deze dag vast. Veel van mijn identiteitsissues waar ik destijds mee liep, had ik zelf gekoppeld aan mijn homoseksualiteit. Het was voor mij dan ook een openbaring dat deze mannen met dezelfde issues rond liepen, terwijl ze heteroseksueel waren. De identiteitsissues hadden dus te maken met man zijn i.p.v. homoseksueel zijn.
Deze ervaring heeft er voor gezorgd dat ik vanaf dat moment meer en meer mannen ging opzoeken om te verbinden. Daarvoor richtte ik me meer op vrouwen, omdat dat veiliger leek. Ik had geen idee wat die mannen van mij zouden vinden. Jaren later heb ik, tijdens de opleiding psychiatrisch verpleegkundige, als onderwerp voor mijn eindscriptie gekozen voor seksespecifieke hulpverlening. Ik wilde de verpleegkundige bewust maken van het feit dat er verschil is tussen mannen en vrouwen, hoe ze om gaan met ziekte, hoe je als mannelijke verpleegkundige vanuit een ander kader reageert dan je vrouwelijke collega, enz. En dit alles zonder een goed en fout, maar vanuit bewustwording.
Zelf heb ik nog verschillende trainingen, weekenden, en groepen mogen volgen met alleen mannen. Elke keer weer een warm bad, thuiskomen, broederschap, erkenning, herkenning. Elkaar zien in de ware aard, zoals we zijn. Telkens groepen waar de liefde volop aanwezig is. Vanuit het hart.