Het was rond mijn 28e verjaardag dat het niet meer klopte. Na mijn eerste vliegvakantie naar het buitenland kwam ik terug met heimwee. De oogkleppen waren afgegaan en ik kwam tot de conclusie dat de wereld veel groter was en veel meer mogelijkheden had dan het leven dat ik leidde. Later zal blijken dat het buitenland nog 2 keer mijn persoonlijk pad vorm geeft. Dit keer was het de vakantie naar de Algarve die het begin van een nieuw pad teweegbracht.
Rond mijn 17e heb ik mijn coming out gehad en al vrij snel daarna ging ik samenwonen met één van mijn eerste vriendjes. Hij was van dezelfde leeftijd en als bijna twintigers dachten we de hele wereld aan te kunnen en alle wijsheid in pacht te hebben. En we zouden gewoon een leven lang samen zijn en oud worden met elkaar. Geen enkele twijfel. Het liep echter anders.
Het was fijner om samen op pad te gaan en de grote wereld met z'n tweeën te ontdekken. Op een rustig tempo volwassen te worden met alle ups and downs. Ik had een grote behoefte aan liefde, aandacht en warmte. Toch lukte het me niet om dit in de relatie toe te laten. Het was een patroon die vanuit mijn opvoeding ontstaan was en ook niet zomaar te fiksen was.
Pas later heb ik ontdekt en gevoeld hoe mijn lijf op slot zat. Ik kwam lastig of niet bij mijn gevoelens en emoties. En als ze er al waren kon ik er niet mee overweg. Ik was voor de buitenwereld de pleaser, de gezellige jongeman, aangepast en buiten mezelf om. Voor mijn familie was ik de ongezellige zoon en broer. Het lukte me niet om gezellig mee te doen en me gelukkig te voelen. Wat een lastige en eenzame tijd. Geen idee hoe het was gelopen als ik het in mijn eentje had moeten doen tot die tijd. Ik ben dankbaar dat hij er voor me was.
Na de relatiebreuk was het een donkere periode. Ik wist dat dit mijn pad was, het voelde ook als één groot zwart gat. Via de huisarts kwam ik in gesprek met een maatschappelijk werker. Het was fijn om met iemand te kunnen praten. Iemand die luisterde en waarbij ik geen oordeel voelde vanaf zijn kant naar mij. Ik krabbelde overeind en begon aan het pad in mijn eentje.
Meer en meer ging ik mij interesseren in het leven en hoe alles, inclusief ik zelf, in elkaar zit. Emotioneel Lichaamswerk kwam op mijn pad. In een periode van twee jaar lang heb ik de beginnerstraining, vervolgtraining, weekenden en uiteindelijk de meerdaagse gevolgd. Langzaamaan ontstonden er scheurtjes in het harnas die ik om me heen had. Boosheid, frustraties, heel veel verdriet. Allerlei emoties en gevoelens ging ik weer opnieuw ervaren en onderzoeken.
Als ik nu terugkijk op mijn leven was het tot mijn 28e overleven. Ik had niet de tools om het leven constructief aan te gaan. Ik ging mee met de alledaagse gang van zaken en leefde vanuit mijn hoofd, niet vanuit mijn hart en ziel.